Η πολιτισμική διάσταση της παχυσαρκίας
Η βάση της παχυσαρκίας δεν είναι η ποιότητα της τροφής αλλά η ποσότητα.
Παχύσαρκος γίνεται κάποιος όταν σταθερά καταναλώνει περισσότερη τροφή από ότι τι χρειάζεται. Είμαστε γενετικά προγραμματισμένοι να αναζητάμε τροφές με μεγάλη θερμιδική αξία και να αποθηκεύουμε λίπος στο σώμα μας. Όταν μας προσφέρεται τροφή σε αφθονία, την καταναλώνουμε και η διαδικασία μας γεμίζει ηδονή.
Όμως υπάρχουν μηχανισμοί οι οποίοι μας αποτρέπουν από το να τρώμε περισσότερο από όσο μας χρειάζεται. Όταν αυτές οι δυο αντίθετες τάσεις βρίσκονται σε ισορροπία και το αποτέλεσμα είναι ένα υγιής οργανισμός, με φυσιολογική σύσταση σώματος. Η παχυσαρκία προκύπτει όταν οι μηχανισμοί που μας οδηγούν στο να τρώμε, υπερισχύουν αυτών που μας αποτρέπουν.
Παρότι πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τη γενετική βάση της παχυσαρκίας, οι σοβαρότεροι λόγοι είναι πολιτισμικοί. Πλέον γνωρίζουμε ότι η παχυσαρκία αρχίζει να χτίζεται κατά τον τοκετό, στην βρεφική ηλικία, συνεχίζεται στην παιδική ηλικία και παγιώνεται με την ενηλικίωση.
Το πρόβλημα γεννιέται μέσα στην οικογένεια και διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά. Η ελληνική οικογένεια έχει μια διαστρεβλωμένη άποψη για τη διατροφή, με αποτέλεσμα τα ελληνόπουλα να είναι τα πιο παχύσαρκα παιδιά στον κόσμο! Δυστυχώς οι Ελληνίδες μαμάδες εκπαιδεύονται από πολύ μικρές να πιστεύουν ότι η βασική τους υποχρέωση είναι να φάει το παιδί τους. Όχι να του προσφέρει φαγητό, αλλά να το υποχρεώσουν να φάει! Ευτυχώς τα παιδάκια όσο πιο μικρά είναι, τόσο πιο ισορροπημένα τρώνε. Ακολουθούν το γενετικό τους προκαθορισμό, καταναλώνουν ακριβώς όση τροφή χρειάζεται για να αναπτυχθούν το έχει προκαθορισμένο το DNA τους. Όσες επίμονες προσπάθειες και να καταβάλει το οικογενειακό περιβάλλον, το μικρό παιδί αντιστέκεται. Η αντίσταση όμως αυτή δεν γίνεται χωρίς κόστος αργότερα.
Τι πρέπει να κάνουμε;
1. Να καταλάβουμε ότι ένα παιδί που δεν τρώει όσο θέλουν οι γονείς του δεν είναι άρρωστο ή αδύναμο.
2. Να μην πιέζουμε τα παιδιά μας, όταν είναι μικρά και το κυριότερο μην τους δίνουμε την εντύπωση ότι χαιρόμαστε όταν τρώνε και στεναχωριόμαστε όταν δεν τρώνε.
3. Να μην δείχνουμε το άγχος και ενδιαφέρον για τη διατροφή τους.
4. Να μην κάνουμε συνεχείς παρατηρήσεις γύρω από το φαγητό αλλά να προσπαθήσουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας το σωστό, με το δικό μας παράδειγμα.
«Αφήστε τα παιδιά σας ελεύθερα να διαλέξουν πόσο και τι θα φάνε. Προσφέρετε τους καλή ποιότητα τροφής και δείξτε με το παράδειγμά σας, ότι το φαγητό δεν είναι το κέντρο του κόσμου».
